ประสบการณ์ภาวนา คุณฉัตรวลัย
ในการภาวนาช่วงบ่ายของคอร์สวันที่ 4 ข้าพเจ้าเพ่ง ตรึง รู้ อย่างไม่ลดละ เห็นกิเลสขึ้นมาทีละตัว ๆ อย่างมากมาย ทั้งอัตตา ความติดดี การเพ่งโทษ ความยึดมั่นถือมั่น ความฟุ้งซ่านและเวทนา ได้ยินเสียงของท่านอาจารย์ในจิตที่เป็นดั่งสมรภูมิรบ ในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังฟาดฟันกิเลสที่ขึ้นมาเป็นอันมาก ว่าให้แก้ไขสถานการณ์ต่าง ๆ อย่างไร เสมือนท่านมาบัญชาการรบและส่งอาวุธให้แก่ข้าพเจ้าด้วยตัวเอง เมื่อใกล้หมดชั่วโมงภาวนา ทันใดนั้นฉากสมรภูมิรบอันดุเดือดก็ได้เปลี่ยนเป็นความสงบ จิตของข้าพเจ้าเหมือนดวงแก้วอันนิ่งที่ใสสะอาด เบาอย่างยิ่งและลอยสูงขึ้น ไม่ต้องดิ้นรน เกิดความสุขและฉ่ำเย็นยิ่งนัก ข้าพเจ้ารู้สึกสำนึกในมหากรุณาและมหาเมตตาของพระอาจารย์ใหญ่ สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี และท่านอาจารย์อัจฉราวดี วงศ์สกลอย่างยิ่ง ในเวลาปกติอาจดูเหมือนว่า เรามีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดท่านอาจารย์เพียงแค่ในเวลาสอบอารมณ์ แต่ในแดนจิตนั้นไม่ใช่เลย พ่อแม่ครูบาอาจารย์นั้นคอยเมตตาช่วยเหลือเกื้อหนุนศิษย์เสมอ เพียงแค่จิตของเราจะสามารถรับรู้ได้หรือไม่
ความเจ็บปวดที่ขาและเท้าของข้าพเจ้าทวีความรุนแรงขึ้นจนในวันนั้นไม่สามารถเดินจงกรมได้ จึงกลับเรือนไปพัก ทายาและทนต่อความเจ็บปวด ภาพตัวเองนั่งภาวนาด้วยความทรมานบนเก้าอี้ ไปจนถึงไม่สามารถภาวนาได้อีกต่อไปขึ้นมาในหัว ไม่มีทาง จะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นเป็นอันขาด คืนนั้นข้าพเจ้าตั้งจิตอธิษฐานอย่างแน่วแน่ต่อพระบรมศาสดา พระรัตนตรัย พระอาจารย์ใหญ่ สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี ท่านอาจารย์อัจฉราวดี วงศ์สกลและพ่อแม่ครูบาอาจารย์ทุกภพ ทุกสมัยว่า ขอให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสภาวนาอย่างเต็มที่เต็มกำลังจนถึงวันสุดท้ายของคอร์สนี้ด้วยเถิด ส่วนหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรต่อไปเป็นเรื่องที่ไม่ได้นึกถึงและไม่ได้ให้ความสำคัญ
วันรุ่งขึ้นเมื่อถึงรอบรายงานสภาวธรรมครั้งสุดท้าย กลับกลายเป็นว่าข้าพเจ้าไม่สามารถเรียบเรียงสภาวธรรมออกมาได้ดีนัก แล้วทุกอย่างก็ตัดจบลืมไปเสียเฉย ๆ เมื่อถึงเวลาเดินจงกรม ความคิด ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในใจว่า ตนเองรายงานสภาวธรรมไม่จบนั้นขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ข้าพเจ้ากำหนดรู้แล้ววางอยู่ตลอดเวลา เพราะรู้ว่าสิ่งนี้คือกิเลสคิดวนที่มาขวางเราเป็นแน่ ในขณะที่หยุดยืนมองดอกบัวราชินีสีชมพูที่บานอยู่ในสระเพียงดอกเดียวนั้น ก็คิดไปถึง worst case scenario ตามประสานักวางแผนว่า ถึงแม้เราไม่ได้มีโอกาสอีกแล้วที่จะรายงานสภาวธรรมให้จบในคอร์สนี้ ชีวิตของเราจะเปลี่ยนไปเช่นไร คำตอบก็คือ ไม่เปลี่ยน ข้าพเจ้าก็จะยังคงปฏิบัติต่อไปเพื่อรอเวลาที่จะได้เข้าคอร์สหน้าแล้วเรามาสู้กันใหม่ ก็เท่านั้น พลันรู้สึกสบายใจ จิตเบาขึ้น แล้วก็มีเสียงหนึ่งปรากฏขึ้นมาในจิตว่า “เจ้ามาเพื่อพิสูจน์ธรรม บัดนี้คือเวลาที่เจ้าจะพิสูจน์ตัวเอง”
การภาวนาดีขึ้นเป็นลำดับในทุกสมรภูมิรบ ข้าพเจ้าตื่นรู้และฮึกเหิม ปฏิบัติอย่างเต็มที่เต็มกำลังแบบชนิดที่คิดว่า อย่างมากก็แค่ขาพิการข้างเดียว ก็ยังไม่ตายสักหน่อย จิตของข้าพเจ้ามักจะปรารภขึ้นมาเมื่อเจอกิเลสรุมว่า “เอาสิ!” แล้วเพ่งต่อไม่หยุดยั้ง ไม่มีอะไรมาขวางได้อีกต่อไป คำว่า “มีนิพพานเป็นเป้าหมาย” แจ่มชัดขึ้นมาในจิตของข้าพเจ้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ในการภาวนาวันสุดท้าย ข้าพเจ้าคิดว่าจะขอปฏิบัติอย่างเต็มที่เพื่อเป็นการทิ้งทวนโอกาสที่ได้รับมาในครั้งนี้ ในช่วงเช้าก่อนการภาวนา พระอาจารย์ฮวดเทศน์สอนเรื่องประวัติและคุณูปการของพระอาจารย์ใหญ่ สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี ข้าพเจ้านั่งน้ำตาไหลพรากด้วยความรู้สึกสำนึกในมหาเมตตาของพระอาจารย์ใหญ่ยิ่งนัก คิดไปถึงในวัยเด็กที่แม่ปลูกฝังให้สวดพระคาถาชินบัญชร ข้าพเจ้ารู้สึกมีความผูกพันกับพระอาจารย์ใหญ่มาตั้งแต่เด็ก มักชอบฝึกร้อยมาลัยไปถวายท่านในห้องพระเสมอ อุบะหลุดบ้างติดบ้างก็ทำด้วยความรู้สึกอยากทำถวายท่านโดยที่ไม่ได้มีใครบอกให้ทำ เมื่อเริ่มชั่วโมงภาวนา สักพัก ท่านอาจารย์เมตตาเดินมาและขยับมือข้าพเจ้าพร้อมกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “กำดาบ !” ข้าพเจ้าไม่รออะไรอีกต่อไป พลังทั้งหมดที่มีจดจ่อไปที่ดาบในมือ เหมือนโดนสตาฟไว้อย่างนั้นตลอดชั่วโมง ความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นคือ จิตของข้าพเจ้าชัดนิ่งเนิ่นนานและเกิดปีติสุข รู้ว่ามีเวทนา แต่ไม่รู้สึกเจ็บปวด ได้ยินท่านอาจารย์เมตตากล่าวเมื่อจะถึงช่วงสอบอารมณ์ว่า “ใครที่มีคำถามก็ขอให้กลับขึ้นมาภาวนาที่นี่ได้” พลันข้าพเจ้าคิดถึงคำว่า “โอกาส” ที่เมื่อออกไปแล้วไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ จึงตัดสินใจกราบเรียนสอบถามท่านอาจารย์เพิ่มเติม
เมื่อถึงเวลาสอบถาม ข้าพเจ้าไม่สามารถลุกได้เพราะความเจ็บปวดที่ขาเป็นอันมากจนธรรมบริกรต้องมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น พลันน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาเหมือนทำนบแตก สองชั่วโมงกว่าที่ผ่านมาคืออะไร ความสงบ นิ่ง ปีติสุข ไม่รู้สึกเจ็บปวด ธรรมแท้นี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ความกตัญญูน้อมสำนึกในพระคุณของพ่อแม่ครูบาอาจารย์พรั่งพรูล้นออกมาจากหัวใจอย่างหยุดไม่ได้ ข้าพเจ้าก้มลงกราบท่านอาจารย์ด้วยจิตอันน้อมยิ่งพร้อมกล่าวว่า “ศิษย์ขอน้อมกราบในธรรมของท่านอาจารย์” และกราบเรียนสภาวธรรมที่เกิดขึ้นทั้งหมดทั้งสิ้นและความเข้าใจอย่างซาบซึ้งในธรรมที่ท่านอาจารย์ได้อบรมสั่งสอนเคี่ยวกรำมา ท่านอาจารย์แสดงความยินดีในความก้าวหน้าและกำชับว่า “อย่าเป็นศิษย์อกตัญญูและเร่งทำกิจให้สำเร็จ” ข้าพเจ้ารับปากท่านอาจารย์ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจสุดที่จะมีคำใดบรรยายได้
เมื่อพิจารณาและมองย้อนกลับไป การเข้าถึงธรรมแท้นั้นไม่มีอื่นใดเกินไปกว่าคำที่ท่านอาจารย์พร่ำสอนอีกแล้ว ปัจจัตตังที่เกิดกับข้าพเจ้านั้นเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าทุกคนนั้นสามารถเข้าถึงธรรมได้จริง อย่าให้เหตุการณ์หรือความเจ็บป่วยอันใดในชีวิตมาเป็นข้ออ้างให้ท่านว่างเว้นจากการปฏิบัติอย่างจริงจังเลย จงใช้โอกาสที่ท่านได้มีวาสนาในชาตินี้ที่ได้พบกับสัตบุรุษผู้ชี้ทางพ้นทุกข์ให้คุ้มค่าที่สุดทุกลมหายใจ ขอเพียงท่านมีศรัทธาและความหนักแน่นอันแท้จริงที่จะฝ่าฟันอุปสรรค เพราะเป้าหมายของท่านนั้นสูงเกินกว่าจะใช้ข้ออ้างว่า “ไม่มีเวลา”
ข้าพเจ้าขอนอบน้อมกราบในพระมหากรุณาธิคุณแห่งองค์สมเด็จพระบรมศาสดา ด้วยเศียรเกล้า น้อมกราบสำนึกในมหาเมตตา มหากรุณาของพระอาจารย์ใหญ่ สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี และพ่อแม่ครูบาอาจารย์ทุกภพทุกสมัย ท่านอาจารย์อัจฉราวดี วงศ์สกล ผู้เป็นที่เคารพรักและเทิดทูนของศิษย์สุดหัวใจ
กราบขอบพระคุณและน้อมอนุโมทนาบุญกับพระอาจารย์ทุกรูป อาจารย์ผู้ช่วยสอนทุกท่าน ที่ช่วยเคี่ยวกรำให้ข้าพเจ้าแข็งแกร่งยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอาจารย์โสภิตที่เสียสละเพื่อศิษย์น้องอย่างยิ่ง
ขอขอบคุณและอนุโมทนาบุญกับกัลยาณมิตรทุกท่านผู้เปิดโอกาสให้ได้รู้จักสายธรรม ผู้เปิดโอกาสให้ได้ช่วยเหลืองานของมูลนิธิฯ และสายธรรม เพื่อให้มีโอกาสได้ตอบแทนพระคุณของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ตลอดจนผู้ช่วยเหลือเกื้อกูลให้คำปรึกษาและมีส่วนในความเจริญในธรรมของข้าพเจ้าทุกท่านด้วยเถิด
#รชด #ภาวนา #สตปฏฐานส #พระอาจารยสมเดจพฒาจารยโต #รใหชด #เรองเลา #พระอาจารยสมเดจโต #ฆราวาส #ธรรมะ #ฝกสต #เพงดกาย #สมปชญญะ #สมาธ #ชำระจต #สต #นมตเตอน #ฝกสมปชญญะ #เตโชธาต #รตวทวพรอม #อาจารยอจฉราวดวงศสกล #ดจต #นอกวด #เพยรเผากเลส #ปฏบตธรรม #เผากเลส #วางเฉย #ฆราวาสบรรลธรรม #สมเดจโต #อเบกขา #วปสสนา #เพง #ขณะจต #นพพาน #เพยร #ธรรมแท #เพงดจต #กรรมฐาน #หลดพน #สมเดจพฒาจารยโต #เตโช #สตสมปชญญะ #จตบรสทธ #เตโชวปสสนา #ประสบการณ #เพยรภาวนา